Izopatia i Homeopatia w nauce

Prof. Günther Enderlein – twórca leków izopatycznych Sanum

Medycyna w znacznym stopniu oparta jest na patologii komórkowej VIRCHOWA (1821-1902), która została uznana za podstawę zaburzeń zachodzących w komórkach, tkankach i układach organizmu. Według tej teorii choroba występuje wtedy, gdy zaburzenie dotyczy komórki, tkanki lub narządu i te „chorujące” elementy należy leczyć, aby uzyskać wyzdrowienie. Medycyna holistyczna z kolei, stara się znaleźć przyczynę choroby w zaburzeniu funkcjonowania organizmu jako całości i tak też oddziaływać terapeutycznie na pacjenta.

Prof. Günther Enderlein (1872-1968), niemiecki mikrobiolog prowadził liczne badania, które przyniosły ponad 500 publikacji i prac naukowych. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdził, że nie można już dłużej podtrzymywać monomorficznej koncepcji choroby. Wprowadził też do praktyki klinicznej leki izopatyczne. Prof. Enderlein poświęcił swoje życie badaniom krwi przy pomocy mikroskopu z ciemnym polem widzenia. Metoda ta polega na ocenie świeżej próbki krwi (5-10 min. od momentu pobrania kropli krwi z palca), która jest umieszczona na szkiełku podstawowym i przykryta szkiełkiem nakrywkowym. Krew oceniana jest pod mikroskopem z dużym powiększeniem, w którym światło pada równolegle do szkiełka podstawowego (przypomina to sytuację, gdy na oświetlonej z boku powierzchni stołu, w ciemnym pomieszczeniu widzimy kurz niewidoczny przy normalnym świetle).

W odróżnieniu od typowych badań krew nie jest ani wysuszona, ani utrwalona. Dzięki temu jesteśmy w stanie zobaczyć w tej tkance, różne struktury niewidoczne podczas typowego badania mikroskopowego. Metoda służy do oceny „stanu czynnościowego” krwi oraz jej odporności na procesy uszkadzające związane z niedotlenieniem i zmianami środowiska próbki. Na podstawie tego badania nie określa się rozpoznania konkretnej jednostki chorobowej, tylko zdolności adaptacyjne oraz aktualny stan patofizjologiczny organizmu.

Dwa najważniejsze zjawiska jakie opisał Enderlein dotyczą roli zmian środowiska organizmu w powstawaniu chorób oraz zjawiska cyklogenii mikroorganizmów. Prof. Enderlein uważał, że zaburzenie integralności środowiska danego narządu oraz całego organizmu powoduje powstanie choroby. Np. przesunięcie pH w pochwie w kierunku zasadowym lub w jelitach w kierunku kwaśnym prowadzi nieuchronnie do powstania schorzenia danego narządu i w konsekwencji do chorób ogólnoustrojowych. Takie zmiany środowiskowe mogą zachodzić pod wpływem czynników zewnętrznych (np. skażenie środowiska) jak i też wewnętrznych, które mogą powodować atrofię kosmków jelitowych i zmniejszenie powierzchni jelit, co w następstwie prowadzi do obniżonego wytwarzania IgA i alergii.

Trzeba pamiętać, że antybiotyki i hormony są podawane nie tylko ludziom, ale także są stosowane w przemysłowej produkcji żywności i dzięki temu pośrednio wpływają na stan środowiska organizmu konsumentów tej żywności. Enderlein obserwował, jak pod wpływem zmian środowiskowych formy apatogenne mikroorganizmów, które saprofitują w naszym organizmie i są nawet niezbędne do jego ochrony (np. Candida albicans wiąże metale ciężkie) zmieniają się w formy patogenne. Enderlein określał je jako „wysokozróżnicowane formy bakteryjne i grzybicze”. Oczywiście w świetle współczesnej wiedzy nie możemy twierdzić, że we krwi występują bakterie lub grzyby (poza stanem septycznym), opisujemy tylko terminologię, której używał Enderlein podczas analizy obrazu krwi w mikroskopie z ciemnym polem widzenia.

Używana przez niego terminologia opierała się na języku greckim a nie na powszechnej w medycynie łacinie. Było to powodem wielu nieporozumień i sporów Enderleina z innymi badaczami. Prowadzone spory oraz czasy II Wojny Światowej spowodowały, że poglądy tego uczonego nie zyskały należnej im rangi, jednakże wiele współczesnych teorii dużo czerpie z jego myśli. Należą do nich: teoria prionów, komórek CWD (Cell Wall Deficient Bacteria – bakterie pozbawione ściany komórkowej), nanobakterii oraz microvesicles (mikropęcherzyki).

Z lekarskiego punktu widzenia najważniejsze jest odkrycie Enderleina, opisujące powstawanie patogennych form mikroorganizmów pod wpływem zmian środowiskowych. Z odkrycia tego płynie także wniosek mówiący, że w przypadku choroby należy zwalczać nie tylko czynnik zakaźny ale przede wszystkim stosować leczenie, które pozwoli zoptymalizować środowisko organizmu, ponieważ tylko wtedy zostaną stworzone warunki korzystne dla powrotu do zdrowia.

Drugim ważnym odkryciem Enderleina jest opisanie zjawiska cyklogenii mikroorganizmów. Enderlein opisał cyklogenię grzyba Mucor Racemosus oraz Aspergillus Niger (Ryc. 5). Zjawisko cyklogenii polega na ciągłej przemianie jednych form mikroorganizmów w inne.

U podstawy tych przemian znajdują się niezróżnicowane formy niepatogenne, które pod wpływem czynników środowiskowych przechodzą stopniowo w wysokozróżnicowane formy patogenne, które Enderlein opisywał jako „bakteryjne” lub „grzybicze”. Możliwa jest też droga powrotna, tzn. formy patogenne mogą przechodzić w saprofityczne, w miarę jak środowisko się normalizuje.

W warunkach fizjologicznych istnieje stan równowagi pomiędzy formami niskorozwiniętymi oraz wysokorozwiniętymi. Jeżeli w wyniku zaburzeń środowiskowych dojdzie do nadmiernego rozwoju form patogennych stwarza to warunki sprzyjające rozwojowi choroby. Dostarczenie organizmowi niskozróżnicowanych form mikroorganizmów (a takie zawierają leki izopatyczne), spowoduje powrót do równowagi pomiędzy formami saprofitycznymi a patogennymi.

Leki izopatyczne modulują ponadto swoiste i nieswoiste procesy immunologiczne, wspomagając proces terapeutyczny. Teoria Enderleina jest bardzo interesująca, jednakże wprowadzenie nowych metod badawczych oraz rozwój immunologii nakazuje ją w znacznym stopniu zweryfikować.

Badania nad „mikropęcherzykami” (microvesicles). Są one uwalniane z błony komórkowej lub cytoplazmy, zawierają białka i lipidy podobne do składników błony komórkowej, mogą także „zagarniać” cytoplazmę, mRNA, wirusy, priony, itp. Do ich uwalniania dochodzi w wyniku: aktywacji komórek, hipoksji, napromieniania, stresu tlenowego, aktywacji układu dopełniacza. Funkcja tych cząsteczek to: stymulacja komórek docelowych, transfer receptorów błonowych lub organelli, reprograming genetyczny komórek, transfer mRNA, białek, czynników transkrypcyjnych, enzymów oraz dostarczanie czynników infekcyjnych.

Twory obserwowane w badaniu krwi pod mikroskopem z ciemnym polem widzenia odpowiadają „mikropęcherzykom” badanym przez współczesnych naukowców. Oczywiście trzeba jeszcze przeprowadzić wiele badań aby praktycznie wykorzystać obserwowane zjawiska.

Teoria Enderleina jest bardzo interesująca, jednakże wprowadzenie nowych metod badawczych oraz rozwój immunologii nakazuje ją w znacznym stopniu zweryfikować. Obecnie uważa się, że leki izopatyczne działają na komórki układu immunologicznego przewodu pokarmowego (Gut Associated Lymphoid Tissue – GALT) oraz inne elementy układów immunologicznych związanych z błonami śluzowymi (Mucosa Associated Lymphoid Tissue – MALT). Układy te pełnią nie tylko bardzo ważną funkcję w systemie odporności miejscowej ale także wyraźnie oddziaływają na odporność ogólną i reakcje nadwrażliwości.

Wydaje się, że kluczowe znaczenie w regulacji tych procesów ogrywają receptory TLR („Toll like receptors”) Uważa się, że ta grupa niedawno odkrytych receptorów w znacznej mierze wpływa na pierwotną odpowiedź immunologiczną oraz za zjawisko tolerancji odpornościowej. Podawanie rozmaitych kombinacji mikroorganizmów oraz ich fragmentów powoduje aktywację odporności swoistej oraz nieswoistej, miejscowej i ogólnej. Wykryto również, że podanie mikroorganizmów (np. Mycobacterium) wywołuje apoptozę komórek niektórych typów nowotworów.

Skuteczność działania leków izopatycznych została potwierdzona w różnych schorzeniach u ludzi m. in. u pacjentów z zakrzepowym zapaleniem żył, owrzodzeniem podudzi, w chirurgii stomatologicznej. W weterynarii zakres stosowania leków izopatycznych jest także szeroki. Obejmuje schorzenia o podłożu zapalnym – między innymi stany zapalne wymion oraz odoskrzelowe zaplenia płuc a także inne stany ostre i przewlekłe.

Terapia lekami izopatycznymi Enderleina to holistyczna metoda leczenia alternatywnego, której celem jest pokonanie infekcji i chorób (ostrych i przewlekłych) oraz przywrócenie homeostazy poprzez wpływanie na odporność. Enderlein uważał, że człowiek żyje w symbiozie z różnymi mikroorganizmami, które są obecne na skórze, w jelitach, a także we krwi – określił je nazwą endobiont (ursymbiont). Twierdził, że pod wpływem zmian środowiskowych endobionty mogą uzyskać własności parazytów i wywołać choroby chroniczne oraz degeneracyjne w tkankach.

Na podstawie własnych obserwacji spostrzegł, że są też w stanie przywrócić zdrowie modulując odporność. Koncepcja Enderleina spotkała się ze sceptycznym przyjęciem ze strony większości bakteriologów. Leki izopatyczne Enderleina są produkowane w postaci czopków, kapsułek lub kropli.

Najczęściej w potencji D3, D6 lub 4X, 3X i 5X. Są sporządzane z: Mucor racemosus, Aspergillus niger i Penicillium notatum, a także Penicillium roqueforti, Penicillium frequentans, Candida parapsilosis, Bacillus subtilis, Bacillus cereus, Bacillus firmus i tym podobnych. Terapia immunostymulująca Enderleina może być stosowana jako uzupełniająca razem z innymi metodami leczenia. Enderlein podkreślał, że zdrowy styl życia, naturalne pożywienie bez pestycydów i zdrowy stan umysłu są niezbędnymi warunkami do sprawowania kontroli nad mikroorganizmami.

Holistyczny charakter terapii izopatycznej

Wielu lekarzy poszukuje skutecznych metod leczenia, które sięgają do źródeł procesu chorobowego i traktują chorobę jako całościowy, złożony proces, a nie toczący się jedynie miejscowo.

Postępowanie takie jest bezpieczne, pozbawione działań niepożądanych oraz niekorzystnych interakcji między lekami. Podanie leków izopatycznych pozwala na skuteczne leczenie wielu chorób ze względu na ich podobną patogenezę
– dysbiozę oraz zaburzenia środowiska organizmu.

Dysbioza – czyli nieprawidłowy skład oraz czynność flory bakteryjnej przewodu pokarmowego – prowadzi do miejscowych oraz uogólnionych zaburzeń odporności i/lub do reakcji nadwrażliwości na różne antygeny.

Upośledza także wchłanianie substancji odżywczych, mikroelementów i witamin. Zaburzenia te są odpowiedzialne za zmiany w przestrzeni międzykomórkowej oraz zachwianie równowagi pomiędzy saprofitycznymi i patogennymi formami mikroorganizmów.

Leki izopatyczne dzięki oddziaływaniu na układ immunologiczny skutecznie likwidują dysbiozę i dzięki temu działają przyczynowo w przypadku wielu schorzeń. Warto podkreślić, że terapia izopatyczna jest bardzo prosta i szybko daje dobre efekty kliniczne, nawet gdy jest stosowana przez lekarzy początkujących w tej dziedzinie leczenia

Informacje o lekach

Terapia holistyczna, z założenia regulacyjna, ma na celu wyrównanie zaburzeń chorego organizmu, a nie tłumienie objawów chorobowych. Problem ten interesował i ciągle interesuje wielu badaczy, którzy propagując swoje idee często musieli dokonywać dramatycznych wyborów pomiędzy tradycyjnym, a holistycznym sposobem leczenia. Spośród badaczy zajmujących się terapią holistyczną na dużą uwagę zasługuje profesor Günter Enderlein.

Opisał on zjawisko endobiozy jako przyczynę wielu chorób
u ludzi i zwierząt. na podstawie jego badań rozwinięto metodę terapii lekami izopatycznymi, których pozycja została ugruntowana w ciągu ostatnich lat. Znaczenie terapii izopatycznej wzrosło w ostatnim czasie, ponieważ u wielu pacjentów obserwuje się schorzenia przewlekłe oraz degeneracyjne. Często schorzeniom tym towarzyszy zmienione środowisko tkanek, a szczególnie ich przestrzeni międzykomórkowej.

Choroby te są modyfkowane przez substancje chemiczne, antybiotyki, hormony, grzyby itp. Dlatego właśnie stosowanie leków regulacyjnych, a nie objawowych bądź supresyjnych znajduje ogromne zastosowanie w leczeniu tych schorzeń. Zaburzone środowisko organizmu ma też decydujące znaczenie w przypadku chorób infekcyjnych. Prawidłowo działający układ immunologiczny powinien obronić organizm przed czynnikami zakaźnymi.

Jednakże zaburzenia w przestrzeni międzykomórkowej utrudniają prawidłowe działanie komórek odpornościowych co prowadzi do infekcji. Wielu pacjentów i lekarzy poszukuje skutecznych metod leczenia, które sięgają do źródeł procesu chorobowego i traktują chorobę jako całościowy, złożony proces, a nie toczący się jedynie miejscowo. Postępowanie takie jest bezpieczne, pozbawione działań niepożądanych oraz niekorzystnych interakcji między lekami. Podanie leków izopatycznych pozwala na skuteczne leczenie wielu chorób ze względu na ich podobną patogenezę – dysbiozę oraz zaburzenia środowiska organizmu.

Dysbioza – czyli nieprawidłowy skład oraz czynność fory bakteryjnej przewodu pokarmowego – prowadzi do miejscowych oraz uogólnionych zaburzeń odporności i/lub do reakcji nadwrażliwości na różne antygeny. Upośledza także wchłanianie substancji odżywczych, mikroelementów i witamin. Zaburzenia te są odpowiedzialne za zmiany w przestrzeni międzykomórkowej oraz zachwianie równowagi pomiędzy saproftycznymi i patogennymi formami mikroorganizmów.

Leki produkowane są przez Sanum-kehlbeck GmbH & Co. kG, Hoya, Niemcy, zgodnie z Niemiecką Farmakopeą (Homöopathisches Arzneibuch) oraz zarejestrowane w Polsce jako produkty homeopatyczne.

Izopatia (izoterapia) – wywodząca się z homeopatii dziedzina medycyny niekonwencjonalnej, w której preparaty lecznicze tworzone są na bazie substancji związanych z przyczynami lub produktami choroby. Preparaty izopatyczne zawierają dokładnie taką samą substancję, jak ta, która wywołała chorobę u danego pacjenta, na przykład próbkę złuszczonej skóry i sierści kota w przypadku osoby uczulonej na kocią sierść, lub produkt chorobowy, na przykład płyn z okolic zapalnie zmienionego stawu w przypadku osoby cierpiącej na reumatyzm.

Izopatia zapoczątkowana została przez Josepha Wilhelma Luxa w latach 30. XIX wieku. Jemu także najprawdopodobniej zawdzięczamy ten termin oraz sformułowanie głównej tezy izopatycznej Aequalia aequalibus curentur, czyli zasady identyczności. Izopatia, traktowana jako dziedzina homeopatii, nie została zaakceptowana przez wszystkich homeopatów i od samego początku była powodem licznych dysput, krytyki i kontrowersji.

Powodami były nieliczne homeopatyczne provingi wykonane z substancjami izopatycznymi i niestosowanie się ich do hahnemannowskiej zasady podobieństwa symptomów (similia similibus curantur). W ciągu kolejnych lat izopatia ulegała rozwojowi i przemianom. Czasami nazywana jest „homeopatyczną immunoterapią”[1][2].

W izopatii zakłada się, że układ odpornościowy człowieka zostaje pobudzony do walki z chorobą przez podanie dawki przyczyny lub produktu choroby, na którą skarży się pacjent[3], odpowiednio spreparowanej w roztworze homeopatycznym.

Historia

W 1833 została opublikowana praca Josepha Wilhelma Luxa pt. Isopathiek der Contagionen, w której na podstawie własnych obserwacji poczynionych podczas homeopatycznego leczenia zwierząt domowych stwierdził, że wszystkie choroby zakaźne zawierają w swoich patologicznych produktach sposób na ich wyleczenie. Jego zdaniem rozcieńczanie i dynamizowanie produktu zakaźnego (bakterii, wirusa, wydzieliny lub materiału organicznego) sprawia, że jest on w stanie działać terapeutycznie na daną chorobę zakaźną, a także zapobiegać zachorowaniu. W pracy opisał rezultaty leczenia zwierząt chorych na zołzy i wąglik roztworami izopatycznymi o potencji 30C przygotowanymi odpowiednio z kropli śluzu nosowego zwierzęcia chorego na zołzy lub kropli krwi zwierzęcia chorego na wąglik. Rozszerzył także zastosowanie izopatii na czynniki jatrogenne związane z nadużywaniem danych substancji. Oznaczało to możliwość stosowania izopatii także w przypadku chorób niezakaźnych. Zaangażowanie Wilhelma Luxa przyczyniło się w owym czasie do wzrostu zainteresowania izopatią wśród lekarzy weterynarii i stosowania tej metody w leczeniu i zapobieganiu chorobom epidemicznym u zwierząt domowych.

Do rozwoju izopatii przyczynił się również Constantin Hering, który przygotowywał preparaty homeopatyczne na bazie patologicznych wydzielin chorobowych ludzkich i zwierzęcych, w tym także trucizn zwierzęcych, na przykład jadu węża Lachesis mutus i „trucizny” wścieklizny. Wprowadził pojęcie nozodów w celu ich określenia.
W kręgach homeopatycznych izopatia była powodem licznych dysput, krytyki i kontrowersji, co stało się przyczyną, że po początkowym okresie popularności popadła w niełaskę. Na nowo spopularyzował izopatię Denys Collet, który będąc już w podeszłym wieku, opublikował książkę pt. Isopathie, Méthode Pasteur par Voie Interne (1893).

Denys Collet wyróżnił trzy rodzaje izopatii: właściwą izopatię, która wykorzystuje wydzieliny pacjenta do wyleczenia tych samych chorób; izoorganoterapię, stosowaną w leczeniu chorych narządów poprzez podawanie zdynamizowanych wyciągów z odpowiednich zdrowych narządów; oraz seroterapię (izopatię seroterapeutyczną), czyli podawanie rozcieńczonej surowicy o wysokim mianie specyficznych przeciwciał. Ponadto uważał, że wszystkie trzy metody leczenia (alopatia, homeopatia lub izopatia) są korzystne, a wybór metody zależy od wskazań klinicznych.
W XX wieku ukazały się dwie zbiorcze prace na temat nozodów, tzw. Materia Medica: H.C. Allena w 1910 i O.A. Juliana w 1960.

Współczesność

Preparaty izopatyczne dla indywidualnych pacjentów mogą być przygotowywane jedynie przez wyspecjalizowane apteki na zlecenie lekarzy oraz tzw. heilpraktikers. Izopatia jest stosowana w Niemczech i we Francji.

Leki izopatyczne

Leki izopatyczne wykonuje się (identycznie jak leki homeopatyczne) przez rozcieńczanie i dynamizowanie czynnika wywołującego chorobę. Przy czym stosowane czynniki wywołujące chorobę mogą być zarówno zakaźne (bakterie, wirusy, wydzielina zakaźna lub inny materiał organiczny), jak i niezakaźne (pyłki kwiatowe). Materiałami służącymi do wykonania leków izopatycznych mogą być: krew żylna lub w rzadkich przypadkach menstruacyjna, mocz, wydzieliny organizmu ludzkiego, między innymi ślina, upławy, wodniak, przesięk.

Wyprodukowanie leku izopatycznego dla indywidualnego pacjenta odbywa się ręcznie i według ścisłych reguł i w związku z tym jest kosztowne, gdyż wymaga dużego nakładu czasu i pracy. Pierwszy roztwór wodny w procesie produkcji leku izopatycznego z materiału pobranego od pacjenta powinien zostać poddany sterylizacji.

W praktyce stosowane są także niezindywidualizowane leki izopatyczne wykonywane fabrycznie, na przykład izopatyczne roztwory sezonowych wirusów grypy i izopatyczne roztwory pyłków kwiatowych. Terminologia stosowana w izopatii nie została ściśle zdefiniowana. Według O.A. Juliana leki izopatyczne są nozodami przygotowanymi ex tempore z materiałów pochodzących od indywidualnego pacjenta.

Rodzaje izopatii

Wyróżnia się dwa rodzaje leczenia izopatycznego:
• autoizopatyczne (podawanie pacjentowi preparatu przygotowanego z niekoniecznie chorobotwórczej wydzieliny jego własnego organizmu, np. potu, krwi, moczu lub kału, w celu zniesienia blokady i pobudzenia do samoleczenia)
• heteroizopatyczne (podanie pacjentowi preparatu przygotowanego z czynnika obecnego na zewnątrz, który wywołał chorobę u pacjenta, np. pyłki kwiatów, roztocza domowe, czynniki zakaźne)

Zastosowanie

Leczenie izopatyczne może być stosowane, gdy podczas anamnezy zostanie stwierdzone, że złe samopoczucie u pacjenta zaistniało:
• po zaszczepieniu
• po danym leku
• po kontakcie z daną substancją (np. wypełnieniu zębów amalgamatem).
Ponadto leczenie izopatyczne jest stosowane w przypadku alergii i nietolerancji pokarmowych. Preparaty autoizopatyczne są podawane głównie w celu odblokowania siły życiowej, a także w przypadku zakażenia Candida albicans. Homeopatyczne leki izopatyczne mogą być zastosowane w celu odtrucia w zatruciu metalami ciężkimi lub odtrucia organizmu osoby, która była uzależniona od narkotyków.

Badania kliniczne

• Wyniki nielicznych badań przeprowadzonych z lekami izopatycznymi zastosowanymi u chorych cierpiących na alergię lub astmę określono jako obiecujące[4] i zaznaczono konieczność przeprowadzenia dalszych badań w celu wyciągnięcia wniosków.
• Badanie kliniczne przeprowadzone na drobiu z izopatycznym roztworem Enteritidis D30 wykazało, że tania i bezpieczna metoda izopatyczna może odgrywać pewna rolę w zapobieganiu salmonellozie u kurczaków hodowlanych[5]. Podobne badanie przeprowadzone z kurczakami brojlerami nie wykazało różnic pomiędzy grupami kurczaków, którym podawano leki homeopatyczne a kontrolną grupą zakażonych ptaków, którym nie podawano żadnych medykamentów. Pod uwagę brano następujące parametry: przyrost wagi ciała, śmiertelność i patologiczne uszkodzenia[1].
• Testowanie roztworu homeopatycznego Phosphorus 30CH i izopatycznego Escherichia coli 30CH (osobno i razem) na młodych świnkach z objawami biegunki oraz porównanie do grupy kontrolnej, która otrzymywała antybiotyk – wykazało wyższą skuteczność terapii homeopatycznej i izopatycznej niż antybiotykowej w powstrzymywaniu biegunki. Ponadto w grupie świnek otrzymujących oba roztwory (homeopatyczny i izopatyczny) odnotowano największy przyrost wagi ciała. Na podstawie otrzymanych rezultatów wyciągnięto konkluzję, że środki homeopatyczne i izopatyczne stanowią bezpieczną i odpowiednią alternatywę dla antybiotyków w leczeniu biegunki wywołanej przez E. coli u młodych świń[6], a jednocześnie są nieszkodliwe dla środowiska naturalnego.
• Wyniki 4-tygodniowej, podwójnie ślepej próby klinicznej przeprowadzonej na pacjentach cierpiących na sezonowy katar sienny, porównane do grupy placebo, wykazały zmniejszenie nasilenia objawów i polepszenie jakości życia. Jednocześnie nie zanotowano żadnych skutków ubocznych podczas podawania roztworu izopatycznego zawierającego powszechne alergeny lokalnych drzew, traw i chwastów[7].

Izopatia a homeopatia

Porównanie izopatii z homeopatią.

	Izopatia	Homeopatia
Naczelna zasada	Aequalia aequalibus curentur	Similia similibus curentur
Twórca	Wilhelm Lux	Samuel Hahnemann
Rodzaj metody	alternatywna, holistyczna	alternatywna, holistyczna
Substancja działająca	czynnik wywołujący chorobę lub produkt choroby	substancje pochodzenia roślinnego, mineralnego, zwierzęcego, pierwiastki i związki chemiczne
Materiał do produkcji leków	próbka pobrana od indywidualnego pacjenta (płyn wysiękowy, krew, osocze, mocz, kał), która po przetworzeniu w środek homeopatyczny zostaje podana temu samemu pacjentowi	mikroorganizm wywołujący chorobę lub tkanka zmieniona chorobotwórczo (dotyczy wyłącznie nozodów) – uprzednio poddane badaniom homeopatycznym na ochotnikach, zgodne z określonym zakresem objawów, o szerszym zastosowaniu terapeutycznym u różnych pacjentów
Metoda wytwarzania	rozcieńczanie i wytrząsanie roztworu prowadzące do otrzymania leku w postaci homeopatycznej	rozcieńczanie i wytrząsanie roztworu
Proving	leki (tzw. izody) nietestowane homeopatycznie na zdrowych ochotnikach	leki (tzw. nozody, które mogą być jednocześnie izodami) przetestowane homeopatycznie na zdrowych ochotnikach i podawane pacjentowi na podstawie całokształtu objawów zgodnie z regułami homeopatii, gdy wszystkie objawy się pokrywają